Rouwverwerking in verschillende culturen
Designed by Freepik
Iedereen gaat op zijn eigen manier met verlies om. Sommige landen en culturen hebben daarnaast ook specifieke manieren om met het overlijden van een dierbare om te gaan. In deze blog vertellen we je hoe rouwverwerking in verschillende culturen werkt.
Het verliezen van iemand van wie je houdt, kan erg overweldigend zijn. Rouwen is een hoogst individuele ervaring, er is geen verkeerde of juiste manier om te rouwen. Veel culturen hebben hun eigen rituelen of ceremonies rondom rouwverwerking. In sommige culturen wordt van naaste familieleden verwacht dat ze hun hoofd scheren en dat er witte of zwarte kleding gedragen wordt. Andere culturen gaan juist veel drinken en dansen tijdens het rouwen. Als je een religieuze of culturele traditie volgt, kan dit voor troost zorgen door onder andere de bijbehorende rouwrituelen te volgen. Natuurlijk zijn niet alle culturen hetzelfde. Rouwreacties uitgedrukt in de vorm van huilen, angst en woede komen zo vaak voor dat ze als universeel worden beschouwd. De meeste culturen hebben dan ook momenten waarin iedereen zijn emoties mag uiten in de vorm van een rouwritueel. Lees verder en ontdek alles over rouwverwerking in verschillende culturen.
Rouwrituelen in Europa
West-Europeanen worden aangetrokken tot secularisme tijdens een periode van rouwverwerking. Dit betekent dat de begrafenissen voor hun geliefde meer mensgericht zijn en het leven van de overledene vieren in plaats van hun dood. Bovendien zijn Moslim-begrafenissen meestal taakgericht en gericht op de daden van de overledene in de aardse rijken. Tijdens deze rituelen tonen gezinnen vaak openlijk hun emoties door te schreeuwen, te huilen of zelfs door gezichten te slaan.
Rouwrituelen in Noord-Amerika
Hoewel overlijden een veel voorkomende gebeurtenis is, worden gesprekken over iemand die onlangs is overleden vaak gezien als taboe of morbide voor mensen die in deze regio wonen.
De dominante religie in de regio van Noord-Amerika is het christendom. Christenen zien de dood zelf niet als een reden om feest te vieren. Het is echter vaak het hiernamaals dat in de meeste christelijke gebruiken en rituelen wordt gevierd.
Rouwrituelen in Zuid-Amerika
Wanneer iemand is overleden in de regio van Zuid-Amerika, organiseert de familie vaak een herdenkingsmis en/of een feest. Deze regio is meer gericht op bijgeloof. Deelnemers aan de mis zullen bijvoorbeeld de aarde kussen voordat het op de grafkist wordt gegooid. Soms wordt ook besloten om een geliefde te begraven met souvenirs.
In heel Latijns-Amerika vieren mensen hun dierbare overledenen op de Dag van de Doden. In sommige culturen, zoals Peru, geloven families dat de overledene uit de dood kan opstaan en deze dag met hen kan vieren.
De Dag van de Doden is algemeen bekend in Zuid-Amerika en wordt in verschillende landen op verschillende manieren gevierd. De meerdaagse vakantie houdt in dat familie en vrienden samenkomen om te bidden voor vrienden en familieleden die zijn overleden. Daarnaast staat de dag bekend om het herinneren van de overledenen en zijn/haar spirituele reis te ondersteunen.
In de Mexicaanse cultuur wordt de dood gezien als een natuurlijk onderdeel van de menselijke cyclus. Mexicanen beschouwen de dag van de doden niet als een dag van verdriet, maar als een feestdag. Dit komt doordat op deze dag hun dierbaren weer tot leven komen (wakker zijn geworden) en op deze dag met elkaar feest vieren.
Rouwrituelen in Azië
Azië is een grote regio met veel verschillende culturen. Rouwverwerking in China is meer gericht op het belang van het volgen van rituelen. Als de Chinezen deze rituelen voor een herdenking niet volgen, wordt er gezegd dat de rouwende familie ongeluk kan krijgen.
De mensen die in de regio van Tibet wonen, geloven dat na de begrafenis de ziel van de overledene naar het paradijs gaat. In vergelijking hiermee hebben Koreaanse culturen de neiging om hun overledenen te cremeren. In Korea dragen mensen crematie kralen bij zich om de overledene te eren.
Rouwrituelen in Afrika
In de regio van Afrika wordt door verschillende culturen aangenomen dat de overledene na hun dood blijft leven. Bovendien geloven Afrikaanse religies en culturen dat hun voorouders hun families naar het hiernamaals zullen leiden. In Afrika worden de overledenen vaak begraven.
Veel Afrikaanse gemeenschappen rouwen samen en hebben herdenkingsceremonies die weken, maanden of zelfs jaren kunnen duren. Ze herinneren zich de doden door hun naam te roepen tijdens dergelijke ceremonies, plengoffer rituelen uit te voeren en ceremonies te houden waarbij de levenden naar de doden worden vernoemd.
Rouwrituelen in Oceanië
De kleine eilandstaten van Oceanië hebben veel verschillende ideeën over de dood. De eilanden zijn rijk aan cultuur en veel mensen die in Oceanië wonen eren hun voorouders door middel van rituelen en kunst. De inheemse bevolking van Melanesië draagt bijvoorbeeld maskers om verbinding te maken met de geestenwereld.
Er zijn enigszins overeenkomsten in Oceanische overtuigingen met zowel Aziatische als Amerikaanse begrafenissen. Veel eilandbewoners geloven in geesten. Net als in Aziatische culturen geloven ze dat boze geesten hun familie kunnen achtervolgen als tradities niet worden gevolgd.
Christelijke tradities worden ook gevolgd in Oceanië. Eilandbewoners kunnen een mis houden of een priester vragen om de overledene te zegenen. Over het algemeen is er in Oceanië niet één perspectief op de dood. Het is een mengelmoes van inheemse en traditionele gebruiken.
Rouwverwerking in verschillende culturen
Terwijl het overlijden van een dierbare in de ene regio taboe is, is dit in een ander gebied een reden om gevierd te worden. Meestal is het overlijden gericht op het herdenken van de geliefde. Wil je iemand herdenken die onlangs is overleden? Benoem een ster. Een ster als herdenkingsgeschenk is een eeuwig licht dat voor altijd in de lucht zal schijnen.